Każdy człowiek – w szczególności dorosły – musi w swoim życiu znaleźć się na pustyni, żeby skonfrontować się z własną dorosłością. Tam spotyka małego człowieka sprzed lat, który pokazuje mu czym jest wierna miłość, przyjaźń, jaka jest hierarchia wartości. Ten mały człowiek przypomina nam niezwykłość życia wewnętrznego pozbawionego kalkulacji, pustych wyobrażeń i pragnień. Dziecko daje nam chwilę refleksji nad sensem tego, co robimy, jak snujemy nasze życie.
Nie myślcie, że „Mały Książę” jest lekturą dla dzieci – to dzieło jest prezentem od dziecka dla dorosłego, od prostoty dla kombinacji, od pokory dla pychy, od zdrowia dla choroby, od ciszy dla wrzasku, od skromności dla splendoru, od pięknych oczu dla ślepoty. Ten prezent otrzymuje Pilot wywiedziony na pustynię skrywająca wodę-życie – zostaje doprowadzony do studni, ale owa woda staje się prawdziwym źródłem życia nie tylko cielesnego, ale i wewnętrznego. W drodze do życia dorosły widzi Baobaby, które rozrastają się jak bezsensowne niszczące zło, spotyka Różę, w której rozpoznaje puste piękno, ale uczy się też tam prawdziwej bezinteresownej miłości. Zderzenie z planetą Króla, Pijaka, Pyszałka, Geografa, Człowieka Interesu jest jak spojrzenie w lustro, gdzie odbija się sformalizowana natura niejednego dorosłego. Pilot staje się świadkiem oswojenia Lisa – zwierzęcia mądrego, ale i przebiegłego, zwierzęcia, które po zdobyciu ufności mówi, że tylko sercem widzimy dobrze. Pilot znajduje odpowiedź dlaczego Latarnik może być przyjacielem Małego Księcia i dlaczego Wąż zabiera Małego Księcia z Planety Ziemia.
Reżyseria:
Wojciech Terechowicz
Obsada:
Mały Książę: Jan Sigsworth
Pilot: Grzegorz Ciborowski
Róża: Antonina Jasieńków
Król: Bartłomiej Waśniowski
Lis: Sonia Świątek
Wąż: Sonia Świątek
Latarnik: Kacper Motyka
Pijak: Natan Waśniowski
Pyszałek: Natan Waśniowski
Człowiek Interesu:Jakub Jakubiec
Geograf: Michał Czechowski
iza13
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz